In 2014 verscheen mijn eerste roman: Zwijgen. Een boek waar ik zes jaar aan heb gewerkt. Niet omdat het verhaal me ontglipte, maar omdat het zich langzaam en zorgvuldig moest vormen. Ik wilde de juiste toon vinden voor een thema dat diep resoneert: het zwijgen binnen families, het stilvallen bij pijn die te groot is om te benoemen.

Zwijgen is een roman over ongemak, over alles wat onuitgesproken blijft en daardoor des te meer voelbaar wordt. Het verhaal draait om spanningen die onderhuids leven, om herinneringen die botsen met de werkelijkheid, en om de vragen die blijven hangen wanneer woorden uitblijven. Het is geen schreeuwend boek — het is een fluistering die blijft echoën.

Het boek werd uitgegeven bij Uitgeverij Aspekt en is vooral regionaal goed ontvangen, zowel door pers als lezers. Voor mij betekende het niet alleen een publicatie, maar ook een soort literaire geboorte. Ik leerde tijdens het schrijven niet alleen hoe een boek ontstaat, maar ook hoe taal je kan dwingen tot eerlijkheid.

Recensente Jacquelien Wouda van NBD Biblion schreef:

“Bert Kaag doorspekt zijn taal met prachtige zinnen, aan talent ontbreekt het hem zeker niet.”

Zwijgen was mijn debuut. Het leerde me dat schrijven niet per se gaat over het vinden van antwoorden, maar over het durven stellen van de juiste vragen — ook als je ze zelf nauwelijks durft uit te spreken.